نیچه و نقد روانشناسی اخلاقی کانتی

روانشناسی اخلاقی یکی از مباحث مهم در فلسفه‌ اخلاق است که امروزه فیلسوفان اخلاق توجه خاصی بدان می‌کنند. تعدادی از شارحان اخیر فلسفه‌ نیچه می‌کوشند تا با تقریر موضع نیچه در روانشناسی اخلاقی، در مقام موضعی نو و قابل‌توجه، آن را در برابر موضع روانشناسی اخلاقی کانتی و این ادعای او قرار دهند که تبیین‌های سوم‌شخصیِ روانشناسی اخلاقی هیچ نسبت و ربطی با اخلاقی که بنا به ادعا از موضعی اول شخصی رفتارها و اعمال ما را هدایت می‌کند ندارد. یکی از مؤلفه‌های اصلی روانشناسی اخلاقی کانت مفهوم اراده و تأمل برای عمل است. در این مقاله نشان داده می‌شود چگونه، به نظر تعدادی از مفسران اخیر، نیچه با تبیین این مفاهیم بر اساس نظامی از امیال و بدون هیچ گونه توسل به فاعل یا اراده‌ای مستقل و مجزا آنها را از روانشناسی اخلاقی خود طرد می‌کند. نتیجه‌ روانشناسی اخلاقی نیچه - اگر تحلیل او درست باشد- این است که تبیین‌های سوم شخصی روانشناسی اخلاق نشان می‌دهند که موضع کانتی قابل دفاع نیست.